“Dara iz Jasenovca” je banalan i bukvalan film. Načinom na koji je prikazao ubistva banalizovao je zlo i sveo ga na lično raspoloženje ustaških zlikovaca i sadista, kaže za Nova.rs Dubravka Stojanović, srbijanska historičarka.

– Govorom Maksa Luburića ili časne sestre u filmu je, kao, trebalo da se objasni ustaška ideologija, ali i to je užasno površno – smatra ona.

Sagovornica Nove.rs iznosi stav da “zlo mora da se izrazi mnogo jačim umjetničkim formama” i dodaje:

– Zato cijeli ovaj film ne može ni da se poredi samo sa jednom Zafranovićevom scenom ustaškog klanja u autobusu koja vas obilježi i nauči šta je fašističko zlo za cijeli život.

Ona podsjeća i na buru koja je od početka pratila ostvarenje “Dara iz Jasenovca”:

– Film je propaganda u načinu na koji je finansiran, načinu na koji je izabran za srpskog kandidata za nagradu Oskar i emitovan prije bioskopske premijere na RTS-u. Sve su to skandali. A sada čujemo i vidimo i da je scenario za film plagijat pisca i scenariste Arsena Diklića!

Profesorka Stojanović navodi i da je Antonijevićevo ostvarenje “historijski selektivno”, što ovako obrazlaže:

– Osim jedne žene i male grupe Roma film ne prikazuje da su, pored Srba, u Jasenovcu masovno ubijeni Jevreji, Romi i Hrvati antifašisti. Time je film na tragu propagandnih partizanskih filmova koji su kao žrtve prikazivali samo partizanske borce, a ne i civile. Selekcija žrtava je, ne samo ružna i falsifikat historije, nego je i opasna igra sa historijom – kaže Dubravka Stojanović.